প্ৰতেক স্মৃতিৰ প্ৰেক্ষাপটত এক কাহিনী নিহিত হৈ থাকে। প্ৰতিজন মানুহ, প্ৰতিখন ছবি, প্ৰতিখন সমাজ, প্ৰতিটো ঘটনা আৰু প্ৰতিটো স্থাৱৰ-অস্থাৱৰ বস্তুৰ অন্তৰালত ভুমুকি মাৰিলে অনুধাৱন কৰিব পাৰি সেই কাহিনী। তাৰেই পিছে পিছে লিখক-সাহিত্যিকৰ অন্তৰ্ৱত্তী যাত্ৰা, দৈনন্দিন আলাপৰ উত্স, সৃষ্টি, কৃষ্টি আৰু ক’ত কি ! মানুহ আৰু মানুহৰ প্ৰতিটো কাম, সমাজ আৰু সমাজৰ সকলো ৰীতি-নীতি এনে কাহিনীৰ ভেটিতেই গঢ় লৈ উঠে। যাক আমি অন্য নামেৰে অভিজ্ঞতা বুলি কওঁ।

অভিজ্ঞতাৰ আলমতে গঢ় লৈ উঠিছে এই বিশাল মানৱ সভ্যতাৰ ভেটি।  জন্মৰ পৰা মৃত্যুলৈ এই গোটেই সময়ছোৱা মাথো কাহিনী গঢ়াৰেই নামান্তৰ। তাৰেই কোনোবা গৈ উপন্যাস, গল্পৰ চৰিত্ৰ হৈছে। সেই কাহিনীৰ স্ৰষ্টাও কাহিনীৰে দাস। এক আদি আৰু অন্তৰ মাজত বন্দী সকলো ঘটনা-পৰিঘটনা। অথচ আমি কিমান আত্মাভিমানী, হেৰাই নোযোৱাৰ বাবে যে আমাৰ কিমান প্ৰয়াস!